problemen motormanagement mercedes sprinter uit 2018

[Gusta Lebbink]

We hebben onlangs een vier maanden lange reis door Centraal Azie gemaakt met onze één jaar oude Hymer MLT 580 op mercedes sprinter basis. Onze reisplannen vantevoren gemeld bij Hymer en bij Mercedes. Aangegeven werd dat de auto het prima zou doen. Geen enkel probleem en, meldde de garage, als we een probleem zouden hebben, dan heeft Mercedes een wereldwijd netwerk en een internationaal hulpnummer. Daarom hebben we een Mercedes gekocht vanwege die internationale bekendheid en steun. Helaas kregen we al na een maand problemen in Kazachstan. Enfin we hebben meer Mercedesgarages gezien dan moskeeën. Uiteindelijk konden we in Turkmenistan niet verder en zijn daar op een transporter vervoerd naar de hoofdstad Aschabat. Bij Mercedes daar hebben ze een reset gepleegd en hersteld. Na honderd kilometer zijn we voor de tweede keer gestrand en wel in Iran. Daar dreigde op dat moment een oorlog met Amerika, niet echt een fijne situatie. De Mercedesgarage bij ons thuis in de buurt gaf aan na overleg aan de hand van computeranalyses die overal gemaakt waren, dat er sensoren vervangen moesten worden. Aan Iran konden ze niet leveren. We moesten het zelf regelen via Turkmenistan. Mercedes internationaal zei niets voor ons te kunnen doen. Hymer evenmin. Hymer verwijst ons naar mercedes en mercedes verwijst ons naar Hymer, we werden (en worden) van het kastje naar de muur gestuurd. 
We reisden met een groep, maar die zijn in Iran verder getrokken. Uiteindelijk hebben we zelf een garage in Nederland gevonden die samenwerkt met een garage in Teheran. Daar zijn we aangekomen en na 5 dagen is het gelukt om het adbluesysteem uit te schakelen. Vanaf dat moment zijn we zonder problemen naar huis gekomen. Meteen bij thuiskomst hebben we het adbluesysteem weer in laten schakelen en.... meteen weer problemen. Gelijk naar een Mercedesgarage gereden, volgens hen hebben zij het probleem opgelost, maar na 30 km ontstond weer hetzelfde probleem.
We lijken echter niet de enigen te zijn. We werden benaderd door iemand die eenzelfde camper heeft. Die mag niet mee met een reis naar Iran bij dezelfde reisorganisatie vanwege onze ervaringen. Zij kenden ook mensen die in Spanje al gestrand zijn. 
Ons reisverhaal heeft zeker ook mooie kanten, Iran bijvoorbeeld is een prachtig land met de aardigste mensen van de wereld,  maar de ellende met de camper overschaduwde veel. Wij zijn benieuwd naar ervaringen van anderen met de nieuwe sprinter. Graag reactie, dan kunnen we het probleem wellicht gezamenlijk met de NKC oppakken. 

 

 

 

[Jurgen]

Ja, Euronorm 6 geeft een hoop hoofdbrekens aan de motorenbouwers, veel electronica, management en sensoren om de uitstoot te verminderen......Kan allemaal stuk, en gaat ook allemaal stuk.......Als je veel naar verweggistan wilt reizen kan je denk ik beter een tweede hands Euronorm 4 of 5 camper kopen, is betrouwbaarder en makkelijker te repareren....... 

[Magic Ed.]

Wat een ellende. Ben ik blij dat ik een euronorm 5 van 5-2015 heb zonder alle poespas en toch vooralsnog overal mag komen. En word ik tzt beperkt dan is hij om te bouwen naar euronorm 6. Tegen die tijd zien we wel verder. Sterkte jullie met de problemen.

[J-Vrij]

Hallo Gusta, als je denkt dat de NKC iets voor jullie probleem kan betekenen, dan moet ik je helaas teleurstellen. Wij zijn met zo'n 25 leden die problemen hebben met onze Fiat  comfort-matic automaat, zie forum: problemen automatische koppeling Fiat. We hebben meerdere  malen aan de NKC gevraagd of ze een oproep willen plaatsen, in de kampeerauto, maar zij laten de leden gewoon barsten,

terwijl er levensgevaarlijke situaties kunnen ontstaan door de constructie fout van Fiat. Maar voor Fiat is ons probleem een gesloten boek. Veel succes gewenst met het oplossen van jullie probleem.

Vr.gr, Jan Vrij 

 

[NKC Moderator]

In tegenstelling tot wat Jan Vrij in zijn reactie suggereert, is de NKC wel degelijk aan de slag gegaan met het probleem van de Fiat-koppeling. Nadat via het forum een aantal vergelijkbare gevallen zijn verzameld, heeft de NKC in een gesprek de kwestie aan Fiat voorgelegd. Met Fiat zijn afspraken gemaakt over nader onderzoek naar dit probleem en eventueel te treffen maatregelen. De NKC houdt de camperaars die een defecte koppeling hebben gemeld op de hoogte van de voortgang.

[J-Vrij]

Het is niet mijn bedoeling om via het forum in discussie met de NKC te gaan. Mijn conclusie, dat de NKC niets voor ons het afgelopen jaar heeft gedaan, is gebaseerd op wat wij van de werkwijze van de NKC gemerkt hebben t.a.v. de problemen van onze comfort-matic koppeling. Vele anderen en ik hebben het afgelopen jaar, meerdere malen contact met de NKC gehad met de vraag om eens een oproep in de kampeerauto te plaatsen, daar zij zelf toegaven dat rijden met deze koppeling tot levensgevaarlijke situaties kan leiden. Het is gebleven met een oproepje op het forum door de NKC. Echter dit haalt natuurlijk niets uit, omdat daar de gedupeerden al opzitten en niet veel mensen op het forum kijken. Ook heb ik van de NKC gehoord dat er met Fiat contact gezocht is, over dit probleem met de comfort-matic koppeling. Wij als gedupeerden hebben van de NKC activiteiten niets meer vernomen. Zelf hebben wij contact gezocht met Fiat in Milaan en zijn er dossiers daar aangelegd van onze camper, maar zijn er geen toezeggingen gedaan. Zelf heb ik gevraagd, aan de NKC, om ons dossier t.a.v. van de koppeling, op het nieuwe forum terug te plaatsen, anders was alle informatie daarover verloren gegaan. Intussen heb ik die maand, bij afwezigheid van het forum, het forum overgenomen t.a.v. de koppeling. Deze informatie heb ik dan weer doorgespeeld naar gedupeerden die mij hun mailadres hadden doorgestuurd. Eén van de leden heeft inmiddels een bericht van Fiat uit Milaan ontvangen, dat wat Fiat betreft, deze gehele koppeling problemen van de comfort-matic een gesloten boek is. Dank u wel Fiat voor deze service. En daarom vraag ik mij af, wat de NKC nu eigenlijk voor ons gedaan heeft, als wij uit Milaan dit bericht krijgen.

Vr.gr,

Jan Vrij

 

[morvarid]

Wat een pech! Wij hebben zojuist dezelfde camper gekocht, we hadden al heel lang deze 4x4 op het oog, met name om weer verre (Iran)reizen te maken. In september heb ik (kort) gesproken met mensen met dezelfde camper die ik in Armenie met een grote groep tegenkwam, (Khnzoresk en Tatev op de parkeerplaats) wellicht jullie groep aangezien ze een lange 4 maanden durende reis naar Centraal Azie achter de rug hadden. Die mensen zeiden mij dat ze die reis niet zonder hun 4x4 hadden kunnen maken, geen woord over problemen....... Met dit in het achterhoofd hebben wij onze nieuwe Hymer MLt580 aangeschaft en nu lees ik dit :))). In ieder geval een aandachtspunt om op te letten in de toekomst!! De dealer waar wij de camper hebben gekocht heeft ons al wel aangeraden voor reizen vanaf de grens met Turkije al voor vertrek de Ad-Blu uit te schakelen, hij kent een bedrijf die dat zonder problemen kan doen. Jullie ervaringen lezende zullen we dat zeker doen! Eerst ook wat dichter bij huis wat kleinere reizen maken. 

[Gusta Lebbink]

Ik heb geprobeerd een artikel in het nkc blad te krijgen over de problemen met onze nieuwe camper met ad blue. Mercedes vond dat eigen schuld dikke bult en heeft ons laten stikken. Daarover had ik een artikel geschreven maar ik kreeg te horen dat het niet acceptabel was dat ik zo over Mercedes schreef. Blijkbaar mag je niet kritisch zijn in het nkc blad. De nieuwe campers worden daar aangeprezen maar geen woord over de ellende die dat oplevert als je buiten Europa reist. Ik vind dat de NKC mensen dus willens en wetens slecht voorlicht.  
Gusta Lebbink

[Gast SkiRon]

Plaats het artikel hier zou ik zeggen, of is dat gelijk aan wat boven al gepost is, voor mensen die zo een type hebben en op pad gaan buiten europa wel belangrijke info.

18 april 2020 aangepast door SkiRon

[Gusta Lebbink]

3 uren geleden, SkiRon zei:

Plaats het artikel hier zou ik zeggen, of is dat gelijk aan wat boven al gepost is, voor mensen die zo een type hebben en op pad gaan buiten europa wel belangrijke info.

Ik heb geprobeerd een artikel in het nkc blad te krijgen over de problemen met onze nieuwe camper met ad blue. Mercedes vond dat eigen schuld dikke bult en heeft ons laten stikken. Daarover had ik een artikel geschreven maar ik kreeg te horen dat het niet acceptabel was dat ik zo over Mercedes schreef. Blijkbaar mag je niet kritisch zijn in het nkc blad. De nieuwe campers worden daar aangeprezen maar geen woord over de ellende die dat oplevert als je buiten Europa reist. Ik vind dat de NKC mensen dus willens en wetens slecht voorlicht.  
Gusta Lebbink

[Gusta Lebbink]

Hoe nu verder?

Een verslag van een bijzondere reis door Centraal-Azië

 

Ruim een jaar geleden besloten we een lange reis te gaan maken. Nu we beiden met pensioen zijn, hebben we alle tijd en de keuze viel op Centraal Azië. Toen we vrienden en bekenden vertelden over onze plannen, waren de reakties bijna zonder uitzondering: ‘dapper hoor’ of ‘ ook naar Iran? Is dat niet gevaarlijk?’ Onzeker geworden door de reakties hebben we een groepsreis geboekt. Het regelen van de visa werd ons door de reisorganisatie uit handen genomen. Een bodemvrijheid van minimaal 30 cm, was een eis van de reisorganisator.

 

Speciaal voor die reis verkochten we onze oude Hymer en maakten we de keuze voor een nieuwe 4x4 HymerMLT op basis van een Mercedes Sprinter. Mercedes is immers een wereldmerk met wereldwijde service en garantie en de 4x4 staat lekker hoog op de wielen.

De visa waren in orde, de route lag vast evenals de overnachtingsplaatsen en vol goede moed gingen we juli 2019 op pad. De eerste maand was geweldig. Via Leipzig, Dresden, Berlijn, Gdansk bezochten we interessante steden en dorpen in de Baltische staten. De musea waren mooi en zeker de musea gewijd aan de inlijving in de Sovjet Unie waren indrukwekkend. Wat mensen elkaar kunnen aandoen en het feit dat er altijd vrijwilligers waren om het vuile werk op te knappen, blijft een intrigerende waarheid. Vervolgens bezochten we de twee Ruslanden. Het supermoderne en dure Moskou met zijn pracht en praal. En het arme Rusland waar mensen in de bossen paddenstoelen, bessen en noten rapen om te kunnen overleven. Honderd kilometer buiten Moskou worden de wegen steeds slechter. Wij zijn zelfs een keer omgedraaid omdat we het niet vertrouwden om over een brug verder te reizen, bang dat ‘ie zou instorten. Ondanks de armoede lijkt het wel of auto’s gratis zijn, want er wordt gereden als gekken. Op een tweebaansweg met zijn vijven naast elkaar om maar sneller te zijn. Het was oppassen geblazen. We zaten in het programma ‘Idioten op de weg’, leek het soms.

 

Kazachstan, rijk van de olieopbrengsten met een bizar nieuwe hoofdstad Astana of tegenwoordig Nur Sultan, is gebouwd voor de eeuwige roem van Nursultan Nazarbajev. Van hem is ook de uitspraak dat hij iedere Kazach rijk kan maken maar dan is iedereen hem over een paar jaar vergeten, maar met het bouwen van Astana kent iedereen hem. Het land behoort tot de grootste landen van de wereld. Zover het oog kan kijken,velden met zonnebloemen of andere mono gewassen. En hier middenin deze woestijn van zonnebloemen begonnen onze eerste problemen met onze Mercedes Euro 6 motor met adblue. Het lampje van het motormanagement brandde oranje en meldde ”storingmet ad blue systeem”. Daarom meteen het servicenummer van Mercedes Internationaal gebeld.Staat prominent in de deur van de cabine: 24/7beschikbaar. Die gaven aan: geen probleem, je kunt gewoon doorrijden tot de eerstkomende Mercedesgarage. Helaas lag die in dit ernorm grote land niet om de hoek maar ettelijke honderden kilometers verder. Het adres kregen we wel van Mercedes Internationaal. Makkelijk vinden was weer heel wat anders (adres onjuist). Maar het is gelukt. Daar werd de camper gereset. Maar het probleem, zoals achteraf bleek, was daarmee niet opgelost. Vanaf dat moment bleven er problemen ontstaan en zijn we feitelijk van Mercedesgarage naar Mercedesgarage gereden. Omkeren was geen optie. We zaten ongeveer halverwege onze reis. Terug via het onrustige deel van de Oekraïne was geen optie en de grens Rusland Wit-Rusland is problematisch, evenals de benodigde visa.Dus op naar Kirgizië. Een prachtige natuur, schone lucht, sneeuw en bergen (hoogste top 7439 meter) enschitterende meren (Izzyk Kul) ertussen en vriendelijke mensen. We hadden van tevoren wat Russisch geleerd en met het Russische alfabet op het dashboard en google translate kwamen we een heel eind. Alle landen in deze regio proberen na hun onafhankelijkheid van de Sovjet Unie hun eigen cultuur te promoten en ze worden geleid door een dictator. En er wordt geprobeerd toeristen te trekken. Door de mooiste en hoogste gebouwen te bouwen die het Guinness book of records waardig zijn, maar ook door oude gebruiken in ere te herstellen. Als toerist is het leuk om mensen in oude kostuums met roofvogels op jacht te zien gaan. Maarook bruidroof komt nog voor, want dat is toch ook deel van onze cultuur werd ons verteld. En na het huwelijk hoofddoek op en hop de keuken in. Terug naar onze roots noemde onze gids, een universitair geschoolde jonge vrouw, het. Een aardige vrouw die ons veel verteld heeft over het land. Boeiend. De jongste zoon erft alles maar heeft ook de zorg voor zijn ouders. Dus haar jongste broertje probeerde er nog van te genieten dat hij vrij was en studeren kon. De wegen waren slecht maargelukkig had onze 4x4 daar geen moeite mee. Voldoende vermogen en bodemvrijheid. Maar wel alle schroefjes los gehad en ingesmeerd met lijm om te voorkomen dat ze los kwamen. In een klein dorp aan de rivier gestaan. Een prachtige tocht te paard gemaakt met een gids die de hele dag voor me gezongen heeft. Bij de plaatselijke VVV stond als nationaal veiligheidsprojekt een verkeerslicht. Voor die paar auto’s die er per dag langs kwamen, was het wel even wennen. Net toen ik naar buiten kwam, wilde iemand oversteken die op het voetgangerslicht drukte. En een auto moest stoppen. Hilarisch. Maar op de achtergrond speelde toch mee dat het oranje lampje van het motormanagementsysteem weer ging branden. In de hoofdstad Bishkek een garage opgezocht waar weer een reset en schoonbranden uitlaatsysteem plaats vond.

 

Na de grensovergang met Oezbekistan keken we onze ogen uit. Duizenden dezelfde kleine witte mini-busjes. Made in Oezbekistan. Het was een bijzondere ervaring om tijdens het rijden aan alle kanten tegelijk voorbijgestuifd te worden door tientallen minibusjes die in elk denkbaar gaatje in het verkeer proberen te dringen. Oppassen derhalve. In de hoofdstad Samarkant hebben we een boeiende jonge vrouw leren kennen, die wat verteld heeft over de leefomstandigheden in haar land. Ze gaat deze zomer trouwen met een man die ze ontmoet heeft in Moskou. Hij vroeg daar haar telefoonnummer dat ze niet wilde geven omdat ze hem niet aardig vond. Hij heeft toen een foto van haar gemaakt en haar opgezocht via gezichtsherkenning. Hij studeert ICT. Zijn ouders zijn in Oezbekistan naar haar ouders gegaan en hebben om haar hand gevraagd voor hun zoon. De ouders van de jonge vrouw hebben toegestemd. Toen wij haar ontmoetten, had ze hem twee keer gezien, maar het huwelijk stond vast. Hij woont in een dorp een stuk buiten de hoofdstad en daar moet zij gaan wonen na de bruiloft. Voor die tijd mag ze echter niet gaan kijken waar ze dan komt te wonen. Ik heb weer buikpijn als ik dit opschrijf. 

Sinds er een wat mildere dictator is, is het leven wat losser geworden. Maar toch merk je dat de mensen niet zomaar met iedereen praten. Ze zijn op hun hoede. Er zijn prachtige steden met een ingenieus irrigatiesysteem om het groen in stand te houden en daarmee schaduw voor mens en dier te maken. Straten en voetpaden in het centrum zijn daardoor redelijk koel.

Vanuit Oezbekistan reden we Turkmenistan binnen. Een bijzonder land. Een dictatuur met een dictator die zelf de geschiedenis van het land waar hij natuurlijk een heldhaftige rol in speelt heeft geschreven en een taal en schrift heeft uitgevonden waar niemand  een touw aan kan vastknopen waardoor het analfabetisme erg hoog is. In begin van de zeventiger jaren van vorige eeuw dachten knappe koppen dat ze gas hadden aangeboord. Het bleek onbruikbaar gas te zijn om er vanaf te zijn werd het aangestoken. Het brand nog steeds! Absurd natuurlijk maar het is wel een spektakel ‘s nachts om te zien. Helaas had daar onze camper weer kuren en moesten we op een transporter naar de garage in de hoofdstad Aschabat. Een aparte stad. Ter ere van de dictator hele wijken in wit marmer gebouwd omdat hij dat mooi vond. Zwarte auto’s verboden. Geen kip te zien op straat, een uitgestorven stad zo kwam het op ons over. Wel bushokjes met airco! En dat alles te meerdere eer en glorie van de grote baas. Terwijl de rest van het land in armoede verkeerde. In de garage weer een onderzoek en reset en de belofte dat nu alles in orde was. Tot net over de grens van Iran ging het daarna goed. Bij het zoeken naar een garage in Maschad, de dichtstbijzijnde grote stad, vroeg een Iraanse man, Hassan, of hij ons helpen kon. Hij woonde in Maschad en kende de garage. Toen wij de volgende dag bij de garage waren, kwam hij er aan. Vanaf dat moment hielp hij ons, ging met zijn gezin met ons picknicken en gaf ons kilo’s fruit en groente. De ontmoeting met zijn vrouw en dochter was indrukwekkend en grappig tegelijkertijd. ZIj waren beiden helemaal in het zwart gekleed. De dochter was echter onder die zwarte kleding ook een gewone puber, die ging voor chips en fast food. Toen we uit Maschad vertrokken, kregen we beiden als blijk van vriendschap een zilveren sieraad met een mooie turquoise steen.

 

In de Mercedesgarage in Maschad ontmoetten we Amir, een jonge Iraanse man, die ons zag zwoegen met het telefoneren wat niet lukte. Hij vroeg of we zijn telefoon wilden gebruiken en of hij ons helpen kon. Amir vertelde dat hij als jongere in Düsseldorf gevoetbald had en daar door de mensen zo aardig behandeld was, dat hij graag iets terug wilde doen. Hij nodigde ons uit om de camper bij hem in de tuin te parkeren en in zijn buitenhuis te wonen totdat de benodigde onderdelen, nieuwe sensoren, vanuit Nederland er zouden zijn. Zijn huis stond net buiten de stad en er woonde ook een echtpaar op het terrein die het beheer deed. Het aanwezige zwembad werd meteen schoongemaakt en de familie kookte voor ons en trok met ons op. Amir woonde zelf in de stad. Hoewel het echtpaar, Mahmood, Zarah en Neyayesh, geen Engels spraken, konden we toch met elkaar communiceren via google translate. Zarah was helemaal in het zwart gekleed en toen ik haar vroeg waarom dat was vertelde ze dat ze was opgevoed en dat haar man dat ook niet wilde. Ik dacht meteen dat hij dus wilde dat ze in het zwart ging, maar hij bleek juist te willen dat ze kleurige hoofddoeken droeg. De volgende dag was de hoofddoek lichtgrijs en de dag daarna gebloemd. En reuzenstap voor haar, die ik zeer bewonder. Hun dochter Neyayesh is elf jaar en een slimme meid. Ik mocht mee naar het naaiatelier voor een nieuw schooluniform en daarna ook naar de eerste schooldag na de vakantie van de Koranschool voor meisjes. De kinderen begroetten het hoofd van de school hartelijk en omhelsden haar. Ze waren duidelijk dol op elkaar. 

 

Het team van de Mercedesgarage in Maschad was net zo hartelijk. Ik kon er de was doen. Hediye, een medewerkster, liet ons de omgeving zien en de camper werd van binnen en buiten schoon gemaakt. De benodigde onderdelen voor de auto moesten via Aschabat komen, omdat er een boycot is van Iran. Na veel gedoe met DHL, het zoekraken van de onderdelenen het vervoer via iemand die in diplomatieke dienst werkte, zijn de sensoren meteen ingebouwd en konden we verder. Gelukkig maar want ik sliep al een maand slecht vanwege de problemen en er dreigde ook een oorlog door Amerika. De groep was inmiddels verder gereisd, maar toen we er alleen voor stonden, bleek iedereen om ons heen ons te helpen en hadden we veel meer contact met de bevolking. 

 

Van Maschad op naar Isfahan, waar familie van een vriendin van ons uit Amsterdam woont. Na 100 km, net voor de afslag naar Teheran, ging het lampje weer branden. We hadden inmiddels gehoord van onze eigen garage dat het mogelijk moest zijn om de computer te manipuleren om ad blue zolang uit te schakelen, maar dat zij dat niet konden en ook niet wisten hoe dat moest. Zelf vonden we via internet een bedrijf in Nederland dat dat kon en die bleken een contact te hebben in Teheran.

We kregen een telefoonnummer van de garage in Teheran, maar daar werd vier uur lang niet opgenomen. We bleven proberen want inmiddels ging de auto op halve kracht en konden we de motor niet afzetten,omdat de auto dan in de noodloop zou gaan, ofwel 20 km per uur. In Teheran was inmiddels een eindeloze file, het was donker en we hadden geen adres. De diesel moesten we op de snelweg bijvullen met lopende motor vanuit een jerrycan die we bij ons hadden. Dat was het ergste moment van de reis. Rond zes uur kregen we eindelijk het contact in Teheran van de garage te pakken. Hij, Mahmoodreza, pikte ons op, omdat we de weg niet konden vinden en bracht ons naar zijn garage. Het was dinsdagavond, de camper kon daar blijven staan en vrienden uit Isfahan hadden geregeld dat we opgehaald werden door een taxi en bij vrienden van hen in Teheran konden slapen. Toen het donderdagmorgen nog niet gelukt was om de problemen te verhelpen, zeiMahmoodreza zijn weekendtrip met zijn vrouw af. Eerst moest onze auto in orde zijn, gaf hij aan. Een bijkomend iets was dat in Iran het weekend op donderdagmiddagen vrijdag valt en in Nederland op zaterdag en zondag. Dan blijven er maar weinig gezamenlijke werkdagenover. Uiteindelijk is er aan beide zijden doorgewerkt behalve op de zondag. Wij zijn met de taxi naar Isfahan vertrokken (300 km) en werden daar zeer gastvrij ontvangen door het nichtje van onze vriendin in Amsterdam. Rana en haar man Ali. Weer werd er voorons gekookt en de stad getoond. De gastvrijheid was ongekend. 

Dinsdags kregen we een whatsapp van de garage in Tehran met een filmpje waarop te zien was dat Mahmoodreza in onze auto reed en alles het deed. Geen storing meer. Hij vroeg ons naar Teheran te komen voor een langere proefrit. 

Vanaf Teheran heeft de auto geen problemen meer gegeven, maar ons vertrouwen was niet groot meer. We keken elkaar regelmatig aan en na 1000 km waren we beiden opgelucht dat het goed ging en konden we weer een beetje genieten van het reizen. Om niet het risico te lopen om in Turkije te blijven steken, waar de situatie ook niet ontspannen was, hebben we de veerboot genomen van Georgë naar Bulgarije.

 

Toen we thuis waren, is de auto naar de garage gegaan omdat er toch weer problemen waren. Uiteindelijk is daar het probleem blijkbaar opgelost, want we zijn inmiddels naar Spanje gereden zonder waarschuwingslampjes. 

 

We hebben ons gemeld bij de Hymerhandelaar waar we onze camper gekocht hebben. We hadden een lijst gemaakt met alle feiten en kosten op een rijtje en hen een brief geschreven waarin we om vergoeding van de kosten vragen. In het gesprek met hen, meldden zij dat ze de zaak aan Hymer Duitsland hebben doorgegeven en dat die met Mercedes contact op hebben genomen. Zij kregen daarop een mail terug met de volgende inhoud:

Mercedes wijst het af. Na overleg met hun experts en Mercedes Duitsland komen zij tot de slotsom dat Mercedes Benz AG geen initiatief neemt voor de overname van de ontstane kosten, omdat de foutprotocollen op een gebrek van kwaliteit van de gebruikte brandstof wijzen. Ze zeggen, dat hun voertuigen „CE EU-zertifiziert sind, weshalb die Kunden den geeigneten Kraftstoff in Durchreiseländern und Zielort verwenden müssen“. De klanten moeten zich met de voorwaarden van het voertuig vertrouwd maken en deze kennen. Dus in wezen zegt Mercedes dat deze camper niet geschikt is om met andere brandstof dan de in de EU gangbare diesel te reizen. Toen we Mercedes en Hymer over onze reisplannen verteld hebben, heeftmen ons niet gemeld dat de garantie alleen in Europa geldt. Voor Mercedes is „Internationaal“ blijkbaar Europa. Als we dat hadden geweten, hadden we deze camper nooit gekocht. 

 

Mercedes gaf ook nog aan dat de reisorganisator ons had moeten melden dat we met deze camper niet naar Centraal-Azië konden vanwege de slechte diesel daar. 

Maar wij hebben toch een “Reisemobil gekauft und kein Zuhausemobil“.

 

Dit betekent nogal wat voor de toekomst. Zowel voor ons, als voor alle anderen die ook buiten Europa willen reizen. Alle nieuwe modellen van Mercedes maar ook van Ducato gebruiken ad blue en zullen problemen krijgen in landen waar diesel de norm van 50 ppm zwavel overschrijdt. En hoe weet je dat want het staat in weinig landen op de pomp vermeld. Volgens Mercedes moet je dat dan vragen aan de pomphouder

Wij willen dolgraag terug naar Iran met zijn prachtige,gastvrije mensen, zijn schitterende natuur en ongekende cultuur. Hoe moet dat nu?